Aby "Ze Wzgórz Trzebnickich" trafiło pod strzechy

Doczekaliśmy się wreszcie kolejnego tomiku poezji Julianny Michorczyk zatytułowanego "Ze Wzgórz Trzebnickich", wydanego przez trzebnickie wydawnictwo OVO. Jest on wyjątkowo szczególny, autorka opiewa w nim naszą "małą ojczyznę" - Krainę Wzgórz Trzebnickich i Doliny Baryczy. Książeczka, bogato ilustrowana fotografiami Marcina Mazurkiewicza, jest cudem małej formy: krótko, treściwie, obrazowo i artystycznie - o całym naszym regionie. Wysmakowany prezent zarówno dla dziecka, jak i osoby dorosłej; dla maluszka ciekawymi oczkami uczącego się kochać najbliższą okolicę i dla gościa oficjalnego zwiedzającego nasz region. Taka "perełka" z Krainy Trzebnickich Wzgórz. Artystycznej całości dopełniają wstęp i zakończenie pióra Anny Jełłaczyc.

Czytam "Ze Wzgórz Trzebnickich" i oczyma wyobraźni widzę opisywane zakątki. Bo poezja pani Joli jest malarska. Nie każdy artysta umie tak namalować pędzlem, jak ona słowem. Zupełnie innego znaczenia po lekturze nabierają miejsca, które znam doskonale. Nagle uświadamiam sobie, że jestem częścią tego konkretnego, opiewanego w tomiku, miejsca na ziemi. I zaczynam czuć, jak ważna jest moja do niego przynależność.

Ta książeczka to lekcja patriotyzmu w najczystszej postaci. Zachęcam wszystkich mieszkańców regionu do włączenia "Ze Wzgórz Trzebnickich" do obowiązującego kanonu lektur domowych.

Projekt sfinansowany został ze środków Powiatu Trzebnickiego pod patronatem posła Ziemi Trzebnickiej na Sejm Rzeczypospolitej - Marka Łapińskiego. Patronat medialny roztoczyła gazeta NOWa.

Na promocję tomiku wierszy Julianny Michorczyk "Ze Wzgórz Trzebnickich" zaprasza Starostwo Powiatowe do Różowego Pałacyku w piątek 6 czerwca  o godz. 18.

Jeszcze przed premierą przedstawiamy Państwu parę utworów wybranych z nowej książeczki:

 

W dolinie Baryczy

Stoją mocno na nogach

 

Poskręcanych przez czas,

 

Niepokorne, zmurszałe,

 

Stare drzewa – las.

 

Niedołężne ramiona,

 

Poskręcane przez czas,

 

Wyciągają do słońca

 

Stare drzewa – las.

 

Dawno, dawno temu...

Zadumany,

 

Zamyślony

 

Stoi pałac

 

Nad stawem

 

I wspomina tamte

 

Cudowne bale.

 

 

Wspaniałe powozy

 

I suknie dam,

 

Wytwornych panów

 

Radosny gwar.

 

Słodkie pocałunki

 

Za figlarnym wachlarzem,

 

 

Wesołą muzykę

 

Milknącą nad ranem.

 

Nocami często

 

Mu się śni,

 

Że wróciły

 

Tamte dni...