Warunki przemiany

Stare Przymierze

Liturgia Słowa ostatniej niedzieli ukazuje nam przykłady ludzi, którzy zaufali Bogu (kierowali się w życiu Słowem Bożym, o którym mówił Jezus w czasie kuszenia na pustyni: "Nie samym chlebem żyje człowiek, ale każdym Słowem, które pochodzi u ust Bożych" – Mt 4,4).  Takim człowiek był przede wszystkim Abraham, który poszedł za głosem Boga, nawet wbrew wszelkiej nadziei. Dlatego nazywamy go ojcem wiary. Bóg zawarł z nim przymierze, które zapewniło mu potomstwo "tak liczne, jak gwiazdy na niebie" (Rdz 15,5-12). Bóg daje mu też ziemię Kanaan, czyli Palestynę na własność. Znakiem tego przymierza jest ofiara ze zwierząt, którą Bóg przyjmuje. Wszystko to jest jednak zapowiedzią innej ofiary, a także innej ziemi, które Bóg przygotowuje dla tych, którzy Jemu wierzą.

Nowe Przymierze

Św. Paweł (także przykład człowieka wielkiej wiary) bardziej precyzuje nowe warunki życia z Bogiem. Pisze do Filipian, że nie mogą ulegać podszeptom ludzi, będących "nieprzyjaciółmi Krzyża" (Flp 3,17-4,1). Upatrują oni sens życia w czymś tak bardzo odmiennym od Ewangelii, że ich dążenia są przyziemne – "ich losem, zagłada, a bogiem – brzuch". Chrześcijanie powinni swoim życiem kierować się ku niebu – gdzie jest nasza ojczyzna. Możliwe to będzie dzięki przemianie, która ma się dokonać w naszym życiu. Przemienienie Jezusa na górze Tabor ukazuje sens bycia przy Jezusie – teraz gdy ukazuje pełnię swego Bóstwa, ale także i wtedy, gdy będzie ukrzyżowany. Z Krzyża Jezusa wypływa bowiem jeszcze większa moc i siła do życia zgodnego z Ewangelią. Tylko przy Jezusie jesteśmy w stanie przemieniać swoje życie, a także wpływać na to, aby przemieniać świat (i Kościół), w którym żyjemy.