Wieczne wspominanie

Następuje czas zadumy i refleksji. Nagle uświadamiamy sobie względność wszystkich spraw i problemów wobec nierozwiązywalnej zagadki kresu naszego istnienia. Bo nikt przecież nie zna dnia i godziny, gdy przejdzie na drugą stronę cienia. Nikt odkryć nie może jak to jest na "tamtym świecie".

Te dni, gdy zostawiamy wszystkie sprawy powszednie i wędrujemy na cmentarze uświadamiają nam potrzebę wspominania tych wszystkich, którzy wraz z nami byli, żyli, radowali się i cierpieli, a potem mniej lub bardziej nagle odeszli. Czasem wracają w snach, ale już w postaci odrealnionej. Czasem słyszymy ich głosy, ale nie jesteśmy w stanie nawiązać z nimi dialogu. Bo nawet wtedy są od nas ogromnie daleko. I nic nie jest w stanie skrócić tej przestrzeni, przybliżyć ich do nas na powrót.

Więc pozostaje tylko pamięć. Wspominamy ich słowa i czyny. Czasem żałujemy, że nie do końca wykorzystaliśmy możliwość przebywania z nimi, czerpania z nich wzoru, słuchania ich rad. Bo tak wiele chcemy im jeszcze powiedzieć, tak wiele spraw pozostało w połowie przerwanych, niedokończonych...

Pozostają kwiaty na grobach, migotanie płomyków palących się zniczów. Pozostają modlitwy za tych, których już z nami nie ma. To bardzo niewiele, ale to przecież wszystko co dla nich zrobić możemy...    

Józef Czechowicz

 Cmentarz i dal

Oto jest szereg cichych głazów -

Nikt ich nie budzi,

Mówię do nich porą wieczorną

Jak do kochanych ludzi.

Nad murem blask się pali dziwny,

Dziwny i niebywały.

Zachód i wszystkie moje groby

Ogniami rozgorzały.

Dal bardzo bliska wśród tumanów

I rozdół siny.

Tęsknotą całą się wyrywam

Do tej srebrzystej pustyni.

Z głazów czerwonych, z murów szarych

Patrzę w słońce.

W skrzydła jak w chustę ciemną się chowa

Żałość moja gorąca.

Liczę na grobach lata minione

I los mój zgrzebny,

Z oczyma w mglistych czarach pustyni

Pustyni srebrnej...

********

Czesław Niemen

 Epitafium

Jakie imię nosi ten

co w pół uśmiechu myśli

zaledwie rozpoczętej pieśni

w pół kroku drogi

przeciął nić uwitą z miłości.

Czyim kaprysom w ofierze

zawlekliśmy ciebie na stos pogrzebny

i w pejzażu cmentarnym stoimy osłupieni

nad nowo wyciosanym krzyżem?

Świętemu prawu, świętych czynów urąganiem

zwracam się do ciebie, cywilizacjo,

pełna pychy opiekunko.

Co ty uczynisz,

jakim narzędziem wyrwiesz ostrze bolesne

z serc bijących w żałobne dzwony?

Jak jeszcze długo skrzypiący frazes

"takie jest życie"

jedynym będzie usprawiedliwieniem

niedorzecznej śmierci człowieka?