Zapłonęły znicze

Dzień Wszystkich Świętych jest obchodzony 1 listopada, ale nie zawsze tak było. Początki święta sięgają IV wieku. W 610 roku papież Bonifacy IV otrzymał od cesarza świątynię pogańską – Panteon. Poświęcił ją na kościół pod wezwaniem Matki Bożej Męczenników i złożył w niej bezimienne relikwie. Ogłosił też, że dzień 1 maja będzie świętem zmarłych męczenników, którzy oddali swoje życie za Chrystusa. Dopiero w 731 roku papież Grzegorz III przeniósł to święto na 1 listopada, a sto lat później Grzegorz IV rozszerzył je na dzień Wszystkich Świętych Kościoła katolickiego.

W tym dniu przypomina się nie tylko osoby oficjalnie uznane za święte, ale przede wszystkim ludzi, których życie nacechowane było świętością.

Dzień Zaduszny – czyli współczesny odpowiednik pogańskiego święta Dziadów i tradycyjna nazwa katolickiego wspomnienia wiernych zmarłych. Zaduszki obchodzone są 2 listopada, zaraz po dniu Wszystkich Świętych. Tego dnia ludzie wspominają wszystkich zmarłych, w szczególności tych, których dusze według ich wiary przebywają teraz w czyśćcu.

Dzień ten wprowadził w 998 roku opat benedyktyński z Cluny we Francji św. Odylon. W Polsce tradycja ta trwa od XV wieku. Liturgię Mszy Świętej uzupełnia w tym dniu kazanie z "wypominkami", a na cmentarzach odbywają się procesje, gdzie przy czterech stacjach wierni odmawiają modlitwy za zmarłych i śpiewają nabożne pieśni. W 1915 roku papież Benedykt XV pozwolił kapłanom odprawiać w tym dniu trzy Msze Święte: w intencji poleconej przez wiernych, za wszystkich wiernych zmarłych i według intencji Ojca Świętego. Za pobożne odwiedzenie cmentarza w dniach 1-8 listopada i jednoczesną modlitwę za zmarłych wierni mogą uzyskać odpust zupełny.