Jak się modlisz?

Modlitwa jako prośba

Bóg objawił Abrahamowi, że chce ukarać mieszkańców Sodomy i Gomory za ich bardzo grzeszne życie. Abraham wstawia się za mieszkańcami tych miast. Bóg zgadza się na pewien układ. Jeśli znajdzie się tam pięćdziesięciu sprawiedliwych – to nie ześle na te miasta kary. Abraham wtedy "targuje się" z Bogiem: "A gdyby zabrakło pięciu sprawiedliwych (z tej wyznaczonej wcześniej liczby), to zniszczysz wszystkich?" (Rdz 18,20-32). Okazuje się, że nie znalazło się tam nawet kilku dobrym ludzi. Jednak prośby Abrahama (jego modlitwy wstawiennicze) nie okazują się wcale bezskuteczne. Bóg uratował od tragedii Lota i jego rodzinę. Kara Boża ma zawsze charakter wychowawczy, pedagogiczny. Zostawiając "resztę" sprawiedliwych, oczekuje, że będą oni głosić bardziej intensywnie i owocnie prawdy Boże, które doprowadzą innych do dobrego życia.

 

Modlitwa uwielbienia

Ewangelia najbliższej niedzieli opisuje wydarzenie, kiedy uczniowie Jezusa proszą Go, aby nauczył ich się modlić (Łk 11,1-13). Wielu z nich było wcześniej słuchaczami Jana Chrzciciela, który przekazywał ich różne sposoby i formy modlitwy. Jezus wtedy przekazał swoim uczniom słowa modlitwy, którymi modlimy się do dzisiaj. Jest to tzw. "Modlitwa Pańska", czyli Ojcze nasz. Najważniejsze są jednak w tej modlitwie pierwsze słowa, które zwracają uwagę na Boga Ojca. "Święć się imię Twoje" – to początek wszelkiej modlitwy. Zwrócenie naszej uwagi na Bożą chwałę (uwielbienie Boga) pozwala właściwie określić, jakie rzeczy są dla nas najważniejsze. Tylko wtedy, gdy dostrzegamy, że jedynie w Bogu zawarte jest wszelkie dobro, prawda i życie, łatwiej będzie nam właściwie oceniać codzienność i prosić o rzeczy potrzebne nam do normalnego funkcjonowania. Pomijając fakt braku modlitwy we współczesnym świecie, można zapytać tych, którzy jakoś jeszcze się modlą: "Powiedz mi jak się modlisz, a powiem ci, kim jesteś".