Żywot dziennikarza prasy lokalnej

Być dziennikarzem w prasie lokalnej to rzecz specyficzna. Ludzi, których opisujesz, spotykasz potem na ulicy albo w kolejce w sklepie. Napiszesz coś, co przez kogoś jest odebrane negatywnie – znajdujesz się pod ostrzałem często niesłusznych ataków i oskarżeń, napiszesz coś przychylnego – pojawiają się osoby, które będą przesadnie okazywać swoją życzliwość. Nawet jeśli oddźwięk artykułu jest neutralny, to ludzie potrafią zaczepiać na ulicy z różnymi zastrzeżeniami, a radni na sesjach samorządowych wylewać kubeł z pomyjami na głowy obecnych przedstawicieli prasy. Może niektórych zaskoczę lub zawiodę, ale rzetelna praca dziennikarska nie polega na uporczywym szukaniu dziury w całym lub knuciu intryg przeciwko władzy. Ta praca polega na tym, żeby zdobywać informacje u wiarygodnych źródeł, przedstawiać różne punkty widzenia na opisywaną sprawę oraz rzecz pozostawić do oceny i refleksji czytelnika. Wydaje się proste, ale dla wielu osób z którymi wciąż przychodzi nam się stykać w tym zawodzie wciąż nieoczywiste.

Głównym źródłem wiedzy mediów lokalnych na tematy istotne dla mieszkańców są urzędy miejskie i pracownicy innych lokalnych instytucji. Dziennikarz, który chce się skontaktować z urzędnikiem lub osobami z wyższych szczebli władzy, może spotykać się z niechęcią i nastawieniem w stylu "Z czego ci dziennikarze znowu chcą zrobić aferę". Otóż tak nie jest. Każda próba kontaktu nawiązywana przez dziennikarza z przedstawicielami danej instytucji jest szansą dla tych właśnie osób na przedstawienie swojego punktu widzenia w przygotowywanym materiale prasowym. Kluczowe jest tu zrozumienie słowa "szansa". Jeśli takiego dziennikarza się zbywa lub odmawia rozmowy z nim, trzeba być wyjątkowo naiwnym, żeby liczyć na przedstawienie sprawy przemawiającej na korzyść osoby odmawiającej udzielenia informacji. Oczywiście są w naszym powiecie samorządowcy czy burmistrzowie, którzy umożliwiają prasie dostęp do informacji w sposób grzeczny i z należytym szacunkiem do tego zawodu. Taka postawa u samorządowca wymaga jednak klasy i rozumienia pełnionej przez siebie funkcji.

Główną siłą napędową tytułów lokalnych są czytelnicy i ich sprawy, z którymi zgłaszają się do redakcji lub poszczególnych dziennikarzy, a nie, jak się może niektórym wydawać, wymyślane godzinami konspiracje w ciemnych korytarzach redakcji, późną nocą  i tematem: jak tu zaszkodzić lokalnej władzy?

Ważne dla lokalnej siły politycznej jest zrozumienie, że nie należy nadinterpretować tekstów, które ukazują się w gazecie. Jeśli na przykład piszę o tym, że chodnik się zapada, to dokładnie to mam na myśli, i nie należy tekstowi nadawać dodatkowych znaczeń typu "napisali, że chodnik się zapada, na pewno chcą przez to powiedzieć, że samorząd nie ma funduszy i czasu żeby to naprawić". Dziennikarska wolność wypowiedzi, w naszym demokratycznym kraju, jest na tyle duża, że gdyby dziennikarz to właśnie miał na myśli, nie bawiłby się w aluzje tylko napisałby o tym wprost. Żeby nie popaść w skrajność, dodam także, że nieprawdą jest stereotyp, że prasa dla zasady musi pozostawać z samorządem w konflikcie. Sama miałam okazję doświadczyć uprzejmości i poważnego traktowania mojej osoby ze strony wysokich urzędników miasta, w którym mieszkam, co przełożyło się tylko i wyłącznie na rzetelność napisanych przeze mnie tekstów, jaki by one oddźwięk nie miały.

Podsumowując, głównym powodem, powodującym że dziennikarz odwiedza urząd, jest zdobycie rzetelnej informacji, a poprawne relacje między prasą lokalną a samorządem leżą w interesie mieszkańców, którzy dla jednej strony są wyborcami, a dla drugiej – czytelnikami. Warto o tym pamiętać.