Wieści z trzebnickiego grodu

2 października 1852 r. - "piekarze - piernikarze - cukiernicy" otrzymali nowy statut, który zawierał przepisy dotyczące organizacji tego cechu. W tym okresie ceny na produkty spożywcze poszły w dół. Dla przykładu, w 1851 r. 1 funt (pół kilograma) wieprzowiny kosztował 3 srebrne grosze, 1 funt wołowiny - 2 srebrne grosze i 6 fenigów, 1 funt cielęciny - 2 srebrne grosze, natomiast cena 1 funta baraniny znacznie wzrosła. Z kolei u piekarza, za 1 srebrny grosz można było kupić 12 bułeczek albo 1 funt chleba. W 1858 r. Trzebnica miała 15 piekarzy. Według zarządzenia magistratu z 1853 r., sprzedaż artykułów spożywczych w miesiącach letnich (przez pół roku) rozpoczynała się rano od godz. 7.30, a w miesiącach zimowych (też przez pół roku) o godz. 9 rano.

W 1852 r. miasto liczyło już 4711 mieszkańców, w tym 2257 mężczyzn i 2454 kobiety. Wśród mieszkańców Trzebnicy było 2871 protestantów, 1700 katolików, 100 Żydów oraz 40 starokatolików (gmina chrześcijańsko-katolicka). Domów mieszkalnych było 342, stajni i stodół 18. Nocą, miasto oświetlało 9 lamp, które wisiały nad ulicami. W Polskiej Wsi mieszkało około 20 furmanów zajmujących się przewozem towarów.

14 października 1243 r. -wieczorem o godz. 17, w klasztorze trzebnickim zmarła Jadwiga, księżna śląska, małżonka Henryka Brodatego. Córka Gertruda, ksieni opactwa cysterskiego, pochowała matkę w kaplicy św. Piotra w kościele klasztornym. Pogrzebano ją w ziemi " w grobie mocno kamieniami na wapno zamkniętym". Po kanonizacji św. Jadwigi w 1267 r. - na czas budowy nowej, gotyckiej kaplicy św. Jadwigi na miejscu dawnej romańskiej kaplicy św. Piotra - dokonano translacji świętej do kaplicy św. Jana Chrzciciela. Po wzniesieniu kaplicy ustawiono w niej gotycki nagrobek i pochowano w nim szczątki św. Jadwigi. Inskrypcja nagrobna brzmiała: "Roku Pańskiego 1243, 15 października zasnęła błogosławiona Jadwiga".

W latach 1676-1680 opatka Krystyna Pawłowska w miejsce zniszczonego, średniowiecznego grobowca, ufundowała barokowy, monumentalny pomnik wykonany z czarnego marmuru i alabastru. Około 1750 r. pierwotną figurę świętej wykonaną z piaskowca, zastąpiono nową, alabastrową. Grobowiec św. Jadwigi jest dziełem wyjątkowym, jedynym znanym w Polsce nagrobkiem takich rozmiarów ufundowanym dla uczczenia kobiety.