Babskim okiem - Kocia Góra

JESTEŚMY Z VENUS - FELIETON

Nasza Kocia Góra już nie jest ta sama. Zastanawiam się, czy to, że pod koniec lat osiemdziesiątych ubiegłego stulecia znaleziono tam ślady bytowania człowieka z gatunku homo erectus było dla niej dobre. Było to arcyważne odkrycie polskich archeologów. Tylko, że archeolodzy znaleźli co mieli znaleźć i wyjechali. Pozostała po nich dziura w ziemi, a konkretnie w "kociaku". I tyle.

Dla mieszkańców niewiele to znaczyło. Paleolityczne znaleziska na Kociej Górze niewiele zmieniły w ich postrzegania góry, która była dla nich miejscem rekreacyjnym, dzikim wzgórzem, gdzie można było iść na spacer, spotkać bażanty, zające, sarny. Znaleźć bogactwo roślin - traw, ziół, drzew i krzewów. Wiosną dzieciaki zbierały tam fiołki, latem zapach dzikich kwiatków roznosił się na całą okolicę, jesienią podziwiało się widok Trzebnicy otulonej żółto-czerwono-brązową roślinnością. Najfajniej jednak było zimą. Wraz z pierwszym śniegiem pojawiali się na "kociaku" saneczkarze i narciarze w różnym wieku. W dzień szalały dzieciaki i nastolatki, wieczór i noc należały do starszej młodzieży. Zjeżdżało się na tym, co kto miał, a jak nie miał to i foliowy worek się nadał. Kocia Góra żyła. dawno temu były tam festyny, które niektórzy pamiętają do dziś, a lata dziewięćdziesiąte należały do czarownic, które miały tam swoje zloty, a mieszkańcy miasta, przy okazji, świetną zabawę. A potem wszelka organizacja stała się niepoprawna politycznie i Kocia Góra umarła. 

Wiele lat po paleolitycznym odkryciu dokonanym przez profesora Burdukiewicza pojawiła się koncepcja urządzenia na "kociaku" parku. No i świetnie, tylko, że nikt nie zapytał mieszkańców, co tam chcieliby mieć. Ktoś stworzył projekt, ktoś inny za to zapłacił (oczywiście z publicznych pieniędzy. No i w świat poszła wizualizacja (dostępna oczywiście na stronach internetowych). Kto był bardziej nowoczesny - mógł sobie obejrzeć. Jakieś dziwne było to wszystko. Schodki, alejki, pomościki widokowe wychodzące na podkopane zbocze. I informacja, że tu znaleziono ślady homo erectusa. Kto miał wyobraźnie, mógł sobie to wyobrazić, bo artefakty zabrali archeolodzy. Nikt nie słuchał głosu mieszkańców, z których wielu prosiło, żeby górę zostawić w stanie dzikim. Dbać tyko, żeby nie zarosła. Od czasu do czasu skosić i uporządkować drzewostan i krzewy. 

Dzisiaj na Kocią Górę zaglądają spacerowicze. Panorama miasta widoczna ze szczytu nadal jest atrakcją turystyczną. Po kolei realizowane są etapy, jak to się ładnie i nowomodnie nazywa, rewitalizacji tego miejsca. Pomiędzy kolejnymi turami prac "park" jest zaniedbany i nic się tam nie dzieje. Dzisiaj trudno tam zobaczyć bażanta, czy zająca. Coraz mniej ptaków tam śpiewa. Rośliny tylko, pomimo okazjonalnie intensywnych prac, nie dały się wytrzebić i corocznie wychodzą spod ziemi. Ale też ich jest coraz mniej. 

Może to i dobrze, że rewitalizacja tak się ślimaczy. Może, zanim "kociak" zostanie do końca uwięziony w okowach nowoczesnych koncepcji, zmieni się moda i ktoś dostrzeże wreszcie, że największym atutem tego miejsca jest dzikość. I może następna koncepcja rewitalizacji będzie zakładała tę dzikość właśnie. Przecież to jest możliwe i wykonalne. Przykładem mogą być choćby ogrody bioróżnorodności na Sąsiecznicą w Żmigrodzie.

Ewa Babska