Winogrady – Winne Góry – listy do Przyjaciół 3.21

I oto miesiąc marzec mamy i znów nad listem się pochylamy. A zacząć chciałem od czasów dość odległych, bo wieków średnich (przechodzę na prozę). W historii obu naszych miast odegrały one rolę znaczącą. Naturalnie Poznań (gród  na przełomie IX i X w.) był od początku państwa polskiego metropolią, a nawet wraz (a właściwie na przemian) z Gnieznem stolicą. Katedra poznańska sięga swymi początkami czasów chrztu Polski  (biskupstwo misyjne - 968 r.).  W Złotej Kaplicy znajduje się sarkofag  Mieszka I i Bolesława Chrobrego, a brązowe pomniki pierwszych władców ufundował hrabia Edward Raczyński (wśród postaci przedstawionych w kopule kaplicy znajduje się także św. Jadwiga). Kres dominującej roli Poznania nastąpił wraz z  najazdem i spustoszeniem całej Wielkopolski przez czeskiego Brzetysława (1039 r.).  Dwa wieki później, już w czasach rozbicia Polski na dzielnice, rządy w Wielkopolsce objął książę Przemysł I ( w Wikipedii znalazłem informację , że urodził się w Trzebnicy), który wraz  z bratem Bolesławem Pobożnym w 1253 roku nadał Poznaniowi prawa miejskie (obszar lokowanego miasta wynosił 20 ha). Odtąd stolica Wielkopolski rozwijała się dynamicznie. Syn Przemysła, noszący to samo imię, zdołał dokonać rzeczy niezwykłej. W 1295 roku w Gnieźnie został koronowany na króla Polski. Co prawda jego państwo było niewielkie (Wielkopolska i Pomorze Gdańskie), co prawda po kilku miesiącach został zamordowany (spisek margrabiów brandenburskich), ale jego panowanie dało początek odrodzeniu Królestwa Polskiego. W kaplicy, przy bocznym wejściu do poznańskiej katedry,  znajduje się potężne epitafium (dzieło Mariana Koniecznego) wyobrażające księcia Przemysła I , króla Przemysła II i pochodzącą ze Szwecji jego żonę Ryksę (Rykissę)....