Ksiądz profesor Antoni Kiełbasa - przyjaciel, nauczyciel, przewodnik

"Szczęśliwy mąż, który nie idzie za radą występnych, nie wchodzi na drogę grzeszników i nie siada w kręgu szyderców, lecz ma upodobanie w Prawie Pana. Jest on jak drzewo zasadzone nad płynącą wodą, które wydaje owoc w swoim czasie, a liście jego nie więdną; co uczyni, pomyślnie wypada." (Ps.1,1-3)

Ten fragment psalmu pięknie portretuje sylwetkę ś.p. księdza Antoniego Kiełbasy, Salwatorianina, który do niedawna współtworzył z nami (a raczej to my współtworzyliśmy z nim) kolejne numery "Brzasku". Dzisiaj ten czas to czas przeszły. Odszedł od nas nagle późnym słonecznym popołudniem 15 lipca 2010 r., tak jak żył - ciesząc się kolejnym dniem, realizując swoje plany i pewnie z głową pełna nowych pomysłów. Bóg, który zna nas od zawsze i na zawsze, zabrał go do wiecznego życia od ukochanego biurka, stosów książek i prac, w chwili gdy zbierał jakże liczne i dobre owoce swojej pracy. Niewątpliwie, Pan zasadził go nad płynącą wodą, a on nieustannie rozrastał się rozlicznymi talentami i mobilizował do tego również innych. Był tytanem pracy (kiedy odpoczywał?! ile spał?!), a "wszystko co uczynił, pomyślnie wypadało". Przy tym potrafił patrzeć daleko dookoła, a często nawet poza horyzont. Umiał cieszyć się pięknem, kochać ludzi i znajdować w nich to, co najlepsze. Służył, dawał siebie nie oczekując nawet przez chwilę zapłaty. Dzięki temu świat wokół niego był jakby lepszy, a niejeden z nas mógł w tej atmosferze zaczerpnąć głębszego oddechu. Zostawił po sobie nie tylko liczne książki, artykuły, ślady pamięci wykute w kamieniu, ale przede wszystkim szacunek, uznanie i dobre wspomnienia, które, między innymi, zrodziły niniejszy tekst. I niby wiemy, że wszystko ma swój czas, ale pozostała do dzisiaj tęsknota. Jednocześnie wspominając Księdza łapiemy się na tej niezwykłej prawdzie, która wypowiedział ks. Jan Twardowski: "Można odejść na zawsze, by stale być blisko."